buty

Przed każdym spacerem ma w naszym domu miejsce pewna scenka, która obserwowana przez kogoś z zewnątrz mogłaby budzić wątpliwości, czy oby na pewno wszystko u nas jest tak jak być powinno.

Otóż, odkąd nasze dziecię zaczęło raczkować zaczęło też praktykować pewne zachowanie. Ma to miejsce zawsze kiedy wychodzimy na spacer. Wiadomo, najpierw ubiera się matka. Wówczas matka bierze buty, kładzie je na podłodze i siada na łóżku. Widząc to córka biegnie z prędkością światła i usłużnie podaje matce buty. Wygląda jakby była tego nauczona w jakimś długim procesie i że za wszelką cenę musi mamie podać buty. Za każdym razem grzecznie dziękuję i za każdym razem zastanawiam się nad tym zachowaniem, skąd ono się wywodzi? Czy to radość, że pójdziemy na spacer i chęć przyspieszenia tego wydarzenia? Za każdym razem też scenka ta kojarzy mi się z biednymi dziećmi z dalekich nam krajów, które są nauczone, że mają służyć swoim rodzicom. No i mam dylemat, córka chce dobrze, więc nie chcę jej odrzucić, jednak czuję się nieswojo kiedy przybiega i podaje mi buty. 

Ostatnio ma miejsce jeszcze jedna sytuacja z butami. Chyba udało się w córce zakorzenić, że dzień bez spaceru, to dzień stracony i kiedy jej zegar podpowiada, że czas na spacer, idzie po mamine buty, przynosi tam, gdzie aktualnie znajduje się mama, kładzie na podłodze i sugerująco pyta: papa? No, nie sposób odmówić tej czarującej i niezwykle mądrej istotce!