Podczas długiego spaceru w niesprzyjającej aurze z francuskimi przyjaciółmi trochę zmarzliśmy, więc postanowiliśmy się uraczyć gorącą czekoladą w zawsze doskonałym Presso.
Dzieciaki nasze, które widząc cokolwiek do spożycia natychmiast domagają się tego samego, żeby powstrzymać je przed skonsumowaniem czekolady zajęliśmy ich uwagę biszkoptami. Frankowi jedzenie biszkoptów szło szybciej i kiedy skończył ciasteczko wyjęłam z torby następne. Jednak zanim zdążyłam mu je podać moja córka odjęła sobie od ust ostatni kawałek biszkopta i dała Frankowi aplikując prosto do buzi. Podziw nasz był nieopisany, co za kochane dziecko, widzi, że koledze skończyło się ciasteczko i sobie od ust odejmuje...
Nie zdążyliśmy skończyć swoich zachwytów, bo ujrzeliśmy, że drugą wolną rączką Pola sięga po całego biszkopta, którego planowałam dać Frankowi i jak gdyby nigdy nic zaczyna go zjadać. W sekundzie zniknął zachwyt nad córką skłonną się podzielić ostatnim kawałkiem ciastka, a pojawiło się niepokojące uczucie, skąd w tej małej słodkiej istocie taka perfidia i wyrafinowanie?
Moglibyśmy z przerażeniem spojrzeć w przyszłość, do czego zdolne będzie nasze dziecko w przyszłości, skoro już teraz przeprowadziło taką zimną kalkulację, żeby zdobyć biszkopcika? Moglibyśmy, ale nie ma się co martwić na zapas i tracić piękne chwile, które w przyszłości już się nie powtórzą. Póki co zaobserwowane zachowanie nazwiemy przedsiębiorczością, cieszymy się, że córka ją wykazuje, bo to ważna cecha w dzisiejszych czasach!
w pierwszej klasie liceum jest przemiot zwany przedsiębiorczością. ze zdumieniem stwierdzam, że szesnastolatki narzekają na niego ile wlezie, a do głowy im nie przychodzi, że cechę tę posiadają niemalże od urodzenia. bo jak wytłumaczyć uciułane kieszonkowe, które pozostaje nietknięte miesiącami, podczas gdy na rogala z czekoladą przychodzą sępić do rodziców? Gratuluję córki, że taka zaradna. Już niebawem wkroczy w świat, w którym bez tej istotnej cechy ani rusz ;) Pozdrawiam
OdpowiedzUsuń